 |
|
|
در وسعت صحرا يكه بانو هاجر *** مى‌رفت بدون گِله بانو هاجر با عشق ميان صخره‌هايى مبهم *** هِى كِل زد و هى هلهله بانو هاجر آرام به فرمان محبت تن داد *** اين تشنه پرحوصله، بانو هاجر يك لحظه بهشت و خاك با هم آميخت *** طوفان شد از اين مرحله بانو هاجر هى چنگ به پاره سنگ‌ها مى‌انداخت *** تا بگذرد اين زلزله بانو هاجر شاعر شد و تنها غزلش را هم خواند *** تقدير گرفت و صله بانو هاجر همراه نسيم داستانش را برد *** تا دورترين فاصله بانو هاجر مى‌خواست كنيزِ ساره باشد يك عمر *** فرمانبر و در سلسله بانو هاجر شايد به ترك‌هاى لب اسماعيل *** اين گونه دهد فيصله بانو هاجر لبيك‌ترين چشمه كنارش جوشيد *** تا خواست بگويد بله بانو هاجر برگشت به وعده‌گاهشان ابراهيم *** شد كعبه هر قافله بانو هاجر "زهرا باقرى" |
||||
